Dit verhaal komt van een Canadees forum, waar vragen over Shiba's gesteld werden. Voor mensen die een Shiba hebben, herkennen meerdere dingen in dit verhaal.
Ik wil een Shiba Inu.
Als je het ras helemaal niet kent, adviseer ik je een volwassen Shiba in huis te nemen en die een maand mee te maken. Vraag jezelf daarna maar eens af of je met zijn gedrag en de verantwoordelijkheid daarvoor 12 tot 15 jaar kunt en wilt omgaan.
Ze zijn zo leuk, knuffelig en schattig!
Ze zijn slim, manipulatief en lijken wel te genieten van jouw lijden. Ze gaan er vandoor in een drukke straat, tijdens het spitsuur. Je schiet over kruisingen in een poging om de riem weer in je grijpgrage handen te krijgen. Erger nog, je zult dit keer op keer moeten doen, het zou immers zijn dood kunnen zijn. De jouwe trouwens ook!
Ben ik dan gek om een Shiba te willen? Dat is flauw.
Natuurlijk is dat flauw, want bovengenoemde gaat over een mensenhatende Shiba, toch? Ja, daaaaag…. Dacht je soms dat het een blijk van intelligentie is om een hond te willen, die luisteren amusement voor idioten vindt? Een hond die denkt dat jij iemand van het personeel bent? Een hond die jou bekijkt met net iets meer dan tolerante genegenheid? (zijn ze niet schattig?).
OK, je wilt nog steeds een Shiba.
Masochist!
Ga in therapie, die zul je nodig hebben om:
….al die keren dat je Shiba op nauwelijks een meter afstand staat, je uitdagend om de riem te pakken, die hij uit je handen rukte. En als je dat dan doet, springt hij net buiten je bereik. Dit spelletje mag voor de Shiba heel lang doorgaan, hij amuseert zich kostelijk. (jij ergert je rot).
….al die keren, dat hij zomaar de straat op rent, doof en blind voor alle het andere, dan waar hij zijn zinnen op heeft gezet. (waaronder, lekker niet komen).
….al die keren dat hij kermt en krijst, alsof hij gevild wordt, als zijn nagels geknipt worden, of hij in bad moet, omdat hij ergens in gerold heeft. Om zich op het wandelingetje erna, in de eerste de beste modderpoel te wentelen.
….al die keren dat je hem achterna jaagt, op een drukke plek, zijn naam steeds harder krijsend, en voorbijgangers zich daarover kostelijk amuseren. Natuurlijk heeft HIJ de tijd van zijn leven en is hij heus zo stom niet om zich makkelijk te laten vangen. JIJ bent grappig als je hem verbiedt om lekker in die intrigerende hoop rotte vis te rollen. Hij vindt dat dit toch moet kunnen en stort zich er op. Hij mag dit soort lolletjes graag afwisselen met het negeren van je steeds hysterischer wordende commando's, om vervolgens parmantig op de eerste de beste vreemde af te stappen, die zegt; 'Het is net een vosje he'.
En je kunt niet eens boos op hem worden, hij is immers zo schattig!
Zijn Shiba's moeilijk op te voeden?
Helemaal niet. Een Shiba leert in de kortste keren alle commando's, want hij is hartstikke slim. En het gaat helemaal snel als hij steeds een beloning krijgt als hij iets goed doet.
Het probleem bij deze slimmerikken is dat ze niet alleen de commando's leren, maar tegelijkertijd:
a. hoe de riem functioneert, maar ook dat hij niet functioneert als jij er niet aan vast zit.
b. hoelang de riem is, tot aan de laatste centimeter.
c. Hoe snel jij kunt rennen en hoe snel hij moet lopen om je steeds een paar stappen voor te blijven.
d. Dat als jij geirriteerd bent om zijn eigenwijsheid, hij vooral nog een kwartier weg kan blijven.
Met een regelmatige en consequente training zul je beloond worden met een Shiba die prima luistert, als zijn pet goed staat, het weer naar zijn zin is en er niks te jagen of te snuffelen valt. Dan komt hij als je hem roept. Maar reken er nooit op.
Door je Shiba steeds iets lekkers te geven en hem te prijzen als hij luistert, heb je de meeste kans om Zijne Majesteit's gemoed welwillend te stemmen. Misschien, want de koning gehoorzaamt gewoonlijk het voetvolk niet.
Laat je Shiba nooit los, tenzij je er voor 100% zeker van bent dat hij meteen komt als je hem roept, wat in de meeste gevallen niet zo is. Tenzij je bij die groep van eigenaren wilt horen die zeggen: 'hij heeft altijd prima geluisterd tot….' en dan volgt er vaak een tragisch incident.
Als je een Shiba met harde hand of met schreeuwen wilt opvoeden, bereidt je dan voor op totale doofheid, weigering om überhaupt nog te bewegen, oorverdovend krijsen, of slaafse gehoorzaamheid, die onmiddellijk gevolgd gaat worden door een sprong naar de vrijheid, die de riem uit je handen rukt en je op een 3 uur durende jacht naar hem stuurt.
Ongelukkige Shiba's kunnen angstig, knorrig of agressief zijn en je opzadelen met een hoop interessante gedragsproblemen, die je een pak geld en een hoop moeite gaan kosten, om ze op te lossen.
Schreeuw nooit tegen je Shiba. Het is immers jouw schuld dat je geen makkelijk hondenras hebt gekozen, dat er voor leeft om jouw te plezieren. Verwacht van een Shiba niet dat zijn wereld om jou draait. Hij is een op eenzelvige hond, zijn wereld draait om hem, waar jij hooguit in past.
Hoe zijn Shiba's met andere huisdieren?
Geen idee, zijn ze om op te jagen of eetbaar?
Met honden: reuen kunnen meestal prima met andere honden opschieten, maar sommigen kunnen aardige macho's zijn. Teven worden niet voor niks 'bitches' in het Engels genoemd. Ze gaan goed om met honden die ze kennen, de rest bestaat gewoon niet.
Met katten: als ze op jonge leeftijd aan katten wennen, gaat dit over het algemeen prima.
Met kleine huisdieren: is het klein en rent of vliegt het weg, dan zal de gemiddelde Shiba het opjagen, doden en opeten. Ook kippen kunnen een lekker extraatje voor de Shiba vormen.
Hoe zijn Shiba's met Kinderen?
Misschien kun je je beter afvragen: hoe zijn de desbetreffende kinderen met de Shiba? En, hoe verantwoordelijk gaan de ouders van die kinderen ermee om?
Alle hondenrassen kunnen in goede harmonie met kinderen leven, als hen geleerd wordt ze te respecteren en omgekeerd de kinderen geleerd wordt dat de hond geen speelgoed is.
Honden zijn nou eenmaal geen harige mensen, zij delen onze culturele en morele normen en waarden niet en je kunt van een hond niet verwachten dat ze onze manier van doen begrijpen.
Laat een hond NOOIT alleen met kleine of hem onbekende kinderen. Als er iets gebeurt dan komt dat alleen maar omdat jij zo stom bent geweest, om een dier, met totaal andere instincten en reacties, dan de mens, alleen te laten met een onwetend kind.
Iedere hond, die ooit gepest of mishandeld is door een kind, zal kinderen gaan haten. En honden hebben knap scherpe kaken. Ook een Shiba is in een uitzonderlijk geval in staat, mits daartoe gedreven, een baby te doden. Het is echt niet erg waarschijnlijk dat een Shiba een klein kind zal aanvallen. Het is wel een realistische blik op het anders zijn van mens en hond, dat goed begrepen en begeleid moet worden, om veilig samen te kunnen leven.
Een goede baas socialiseert zijn hond daarom al heel jong. Hij gaat met een zak brokjes naar een plek met veel kinderen (bv. het schoolplein) en laten kinderen van alle leeftijden de hond koekjes geven en aaien. Zo leert de pup dat hij de brokjes voorzichtig moet aanpakken en niet uit de handjes moet grissen of er naar happen. Ook laat hij de pup onder toezicht met de kinderen spelen. Hij leert de hond te gaan zitten als er een kind op hem af komt en niet tegen ze op te springen. Dit gedrag moet natuurlijk worden beloond met een brokje, gegeven door het desbetreffende kind. Zo leert de pup dat hij iets lekkers van het kind kan verwachten en zo wordt het niet erg waarschijnlijk dat hij angstig of agressief op kinderen zal reageren. Zo leert hij ook om te gaan met het rennen en gillen dat kinderen nu eenmaal doen. Hoewel Shiba's vaak wat afstandelijk zijn tegen volwassenen, meestal hebben ze daar bij kinderen, mits er aan gewend, geen last van.
Verharen Shiba's erg?
Ze verharen niet, ze exploderen. Van de ene op de andere dag begint de ondervacht los te laten en dan komt er een niet aflatende stroom van 1000en haren op de vloer, de meubels, je kleren en op de kleding van hondenhatende bezoekers. Een flinke borstelbeurt biedt even soelaas, maar daarna blijkt deze kleine hond over nog een enorme hoeveelheid haren te beschikken. Net als je denkt dat er nooit meer een eind aan deze ellende zal komen, is het ook weer over, voor een maand of 5, dan herhaalt zich het hele proces. Ze denken niet alleen niet als een kleine hond, ze verharen ook niet als een kleine hond.
Blaffen ze veel?
Tenzij je een Shiba vanaf het begin toestaat om overal om te blaffen, blaft een Shiba niet overdreven vaak.
Shiba's missen hun land van oorsprong.
De meeste Shiba's, die in een huis met een tuin wonen, besteden van jongs af aan een groot deel van hun tijd aan het graven van een tunnel naar hun land van oorsprong, Japan. Lukt dit niet, dan is het graven van een tunnel onder het hek door of een flink gat elders in de tuin, een redelijk alternatief. Dus pas op je Shiba als hij in de tuin is, anders verandert je tuin in een kraterlandschap. Graaf het hek flink diep de grond in en maak het flink hoog, anders kijk je op een dag uit het raam en zie je je Shiba over het hek heen door de lucht vliegen.
Omheinde erven zijn geen vervanging voor het lopen en trainen met je hond. Ze hebben nieuwe prikkels uit hun omgeving nodig. Het ontmoeten van andere honden en mensen, spelen, snuffelen is essentieel. Heb je geen zin om vaak en regelmatig met hem te gaan wandelen, neem dan liever een goudvis of zo.
Maken ze veel kapot?
In het oorspronkelijke stuk staat dat ze ongeveer alles stuk maken, wat ze maar te pakken krijgen, maar volgens mij is het een uitzondering, dat een volwassen Shiba een slopertje is.
Iedere hond heeft in zijn jeugd een periode dat ze dingen kapot bijten.
Shiba's schijnen wel een voorkeur voor losliggende snoertjes te hebben, en dat is natuurlijk gevaarlijk. Wegwerken dus.
Heeft de Shiba net als een kat personeel?
Eigenlijk kun je pas goed met hem omgaan, als je begrijpt hoe wolven in elkaar zitten. Hij is een oerhond met oerinstincten. Er zit kat in, dat merk je, de natuur neemt vaak de overhand. Die voor ons niet altijd te doorgronden zijn. Als je dat begrijpt en kunt accepteren, je na tegenslagen toch weer van hem houd, ja dan kun je er over gaan denken om een Shiba te nemen. Dan kun je genieten van deze prachtige hond met zijn aparte gedrag en heerlijke snoet. Een kop die je aankijkt alsof hij ieder moment een gesprek met je aan zou willen gaan, een hond met een open en eerlijk karakter. Een hond die zijn hele leven aan jou trouw is, zolang jij dat bent.
